Í gegnum aldirnar hefur freyðing vína vakið athygli og hefur hennar verið getið í skrifum Forn-Grikkja og Rómverja. Ástæðan fyrir loftbólunum hefur verið talin tengjast ýmsum undrum, allt frá sjávarföllunum til góðra og illra anda. Sumir kölluðu þennan leyndardómsfulla freyðandi drykk vín djöfulsins. Á miðöldum vakti það eftirtekt að vín frá Champagne héraðinu hafði tilhneigingu til að freyða en þetta var talinn galli á þeim tímum.

Upphaflega var munkinum fræga Dom Perignon skipað af yfirboðurum sínum að koma í veg fyrir að vínið freyddi, því þrýstingurinn í flöskunum olli því að margar þeirra sprungu í vínkjallaranum.
Á 18. öld, þegar vísvitandi framleiðsla á freyðivíni var hafin, þurftu starfsmenn í vínkjöllurum að bera þungar járngrímur til að verjast meiðslum þegar flöskurnar sprungu skyndilega. Bretar voru fyrstir til að líta á tilhneigingu vína frá Champagne héraðinu til að freyða sem æskilegan eiginleika og reyndu mikið að skilja hvers vegna loftbólurnar mynduðust.

Englendingar þróuðu einnig sterkara gler sem sprakk ekki jafn auðveldlega og það franska, auk þess sem þeir endurvöktu notkun tappavírs sem Rómverjar höfðu upphaflega notast við en hafði fallið í gleymsku eftir hrun Rómarveldis. Árið 1622 uppgötvaði breski vísindamaðurinn Christopher Merret að með því að bæta sykri í næstum hvaða vín sem er væri hægt að láta það freyða.

Júlíus Steinarsson
vínráðgjafi